Presley..

Ég man það eins og það hafi gerst í gær. Þetta var Ég var í heyskap austur á Bergsstöðum í Biskupstungum, 16 ára polli, alsæll að snúa í brakandi þurrki á glænýjum Úrsus traktór sem Grímur vinur minn Guðmundsson forstjóri Íspan, og einn eigenda jarðarinnar Bergsstaðir, hafði þá nýverið fest kaup á.
Haukur Daðason, bóndinn á bænum, hafði vakið mig snemma um morguninn með þeim orðum að svona þurrk skyldi nýta í botn! Ég lét ekki segja mér það tvisvar og gekk í málið.

Haukur var einstæður og hafði ekki sína ævi haft um aðra að hugsa en sjálfan sig. Svo, það var ekkert smurt oní strákinn, sem heldur var ekkert sérstakt morgunátvagl svo það kom ekki að sök. Ekkert vanur að vera að éta mikið á morgnana, eða yfir höfuð sosem.

En, þegar snemma var vaknað og unnið hörðum höndum við að snúa fram yfir hádegi, þá verður maður svangur, alveg sama hvað maður er matgrannur. En í brakandi þurrki þýðir ekki að fást um svengd, maður verður að láta sig hafa það, enda mikil ábyrgð á grönnum öxlum.

Úrsusinn var hávaðamaskína með sinn austantjaldsmótor með gangverk sem hljómaði eins og tíkallar í makkintosdollu, keppti við garnagaulið í mér þarna á túninu, og mátti vart sjá hvor hafði betur.
Svengdin var orðin mikil.

Útundan mér sé ég að Bergur heitinn í Fák, eins og hann var kallaður enda var hann formaður Hestamannafélagsins Fáks og einn eigenda Bergsstaða, er að dröslast við að opna hliðið inn á túnið ásamt Rögnu konu sinni. Yndælisfólk, barnlaus eins og bóndinn á bænum. Sólin glampaði á gluggunum á appelsínugulu Volkswagen bjöllunni þeirra í fjarlægðinni. Þau ná að opna hliðið og koma svo keyrandi yfir ilmandi slægjuna til mín, sem ekki átti von á neinum, enda þrælupptekinn.
Þau keyra að enda túnsins og bíða mín, að  leið mín í þessum heysnúningum liggi til þeirra, sem hún og gerir, og ég stoppa Úrsusinn og prósessinn allan.

Ástæða heimsóknar þeirra: Að færa mér nýsmurt brauð með alls kyns girnilegu áleggi og ískalda mjólk. Hvað þetta var kærkomin heimsókn! Mér var alltaf vel við þau bæði, þetta var fólk með afskaplega hlýja og góða nærveru. Þarna voru þau komin að hugsa um mig! Ég man hvað ég var þeim innilega þakklátur. Við áttum þarna góða stund í sólinni, Fólksvagninn stóð þarna með opna hurðina og útvarpið stillt hátt, enda von á fréttunum.

Svo komu fréttirnar:  Elvis Presley dáinn!
Ég sem fram að þessu hafði aldrei misst neinn, var allt í einu búinn að missa Elvis! Algjört sjokk.
En það góða;  Elvis lifir. Og ég  held mikið upp á hann. Syng hann meira að segja oft í karaókí.

Held að Presley hafi verið hrekklaus og góður maður. Bara alltof frægur, ríkur og dáður.
Elvis lifir eins og þetta andartak þarna á túninu lifir í mínu minni, og kemur alltaf upp þegar ég heyri rætt um dauða Elvis. Þessi mynd; Appelsínugula Bjallan, Bergur og Ragna, bakkinn með brauðinu, og rödd fréttaþularins sem hljómaði af sannri sorg.

Sú arfleifð sem Elvis Presley skildi eftir sig verður líklega aldrei toppuð. Enginn, konungur, forseti, páfi eða hvað annað nýtur slíkrar hylli eftir daga sína sem Elvis Presley. Daglega njóta milljónir manna um heim allan tónlistar hans, enda byggir hún á einlægni og textarnir hálfgerður alþýðuskáldskapur sem eru nógu einfaldir til að allir skilji.

Elvis lifir þótt hann deyji.