Endurfundir

Nú er ágústmánuður að renna sitt skeið og september að taka við. Hér í Litháen er síðasti sumardagur. Sumarið tengir maður lífinu, eða eins og Vilhjálmur Vilhjálmsson söng; Sumarið líður allt of fljótt, í myndlíkingum um lífið sjálft.
Búandi erlendis, þá er margt sem maður saknar frá íslensku sumri. Fuglasöngurinn, ilmurinn af náttúrunni, ferskur vindblærinn, sumarnæturnar og svo ótal margt annað.

Íslenski hesturinn  er afar tengdur árstíðunum. Hann hefur verið tengdur mannfólkinu órofa böndum frá fyrstu tíð og hefur í raun aðlagað sig að nútímanum með undraverðum hætti, enda er blíð lund íslenska hestsins þekkt um allan heim.

Frægar er margar sögur af íslenska hestinum þar sem hann hefur nýtt sér skilningarvit þau sem mannfólkinu hefur skort.

Og traust það sem íslenski hesturinn hefur sýnt manninum frá fyrstu tíð hefur orðið tilefni margrar sögunnar.
Þekkt er sagan af Gránu þeirra Reynisstaðabræðra sem stóð uppi skinhoruð með veðraðan hnakk eftir hrakfarir uppi á öræfum sem enduðu eins og fólk þekkir. Með undraverðum hætti tókst Gránu að lifa af.
Eftir henni heitir nú Gránunes.

Ég leyfi mér að birta hér gullfallegt ljóð eftir Óskar Magnússon frá Tungunesi og tileinka birtingu ljóðsins Gránu þeirra Reynisstaðabræðra.

 

 

E n d u r f u n d i r.

Hálf er gleðin horfin
þú hneggjar ei meir.
Allar grundir gráta
er góðhestur deyr.
Sakna ég þín sáran
í samreiðarglaum.
Léttara var lífið
er lékst þú við taum.
Alltaf man ég augun þín
ylhýr og skær.
Þau urðu stundum innsæ
þá ellin færðist nær.

Og hlýja sté úr hendinni
í hjarta mér inn
ef flosmjúkur flipi
fyllti lófa minn.
Er drekkum við tvímenning
dauðinn og ég,
þú bíður mín eftir
með beisli við veg.
Og heilsar mér hneggjandi
hesturinn minn!
Fimur er hann ennþá
fóturinn þinn.

Óskar Magnússon
frá Tungunesi.